Då eg var gravid med første mann hadde eg eit ustyrleg sinne ,-og en sinnsyk trang til makaroni og ketchup....

Etter nesten 9 mnd med makaroni og ketchup,med litt kvitost oppå,til middag føler samboeren min for å gi beskjed, att no klare han ikkje meir av denne "middagen"....Med det resultat at då klikke det for meg:" Då får du til helvete lage middagen sjølv då viss ikkje makaroni og ketchup er bra nok middag for deg!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
Stakkar s samboeren min han prøvde å forklare meg "jammen vi har jo hatt det omtrent kvar dag i 9 mnd no berre utbytta med osteskiver med ketchup på toppen"....Då sprakk det for meg:"Faen då!!!!!!!!!! Då får du til helvete vere uten mat i dag då!!!!!!!!!!!!!!!" Og så tok eg tallerknen med den berømte makaronien på og heiv heile greia i bosset......
Eg tok selfølgelig på tårene, for hallo? en kimser ikkje av matlaginga mi???

No nokre år seinare kan eg kanskje sjå at eg overreagerte "en smule"