[amylin]

Opprinnelig lagt inn av bai, her.

Ho var grei nok, men ho var ikkje det eg forventer av Hustvedt. Ho verka på mange måtar halvferdig. Det eg synest gjer Hustvedt til ein god forfattar - normalt - er måten ho fletter inn filosofi- og kunstdiskusjonar i ei skjønnlitterær forteljing, på ein svært elegant måte. I denne blei ikkje slike diskusjonar ein del av heilskapen, det blei oppstykka og masete. Og det er litt synd for det er dette Hustvedt vanlegvis er god på. Eg hugser eg tenkte at både plottet og ramma for romanen hadde potensiale, men det verka som halvferdig hastverksarbeid som ikkje hang heilt i hop.

Jeg ser den egentlig, men den traff meg veldig pga livssituasjonen og jeg leste den helt sikkert med helt andre øyne pga det enn jeg vanligvis ville lest den. Dro med meg veldig mye av meg inn i historien, og jeg var i grunnen ikke veldig klar for filosofi- og kunstdiskusjoner akkurat da.