[nokon]

Eg tenker litt som Niobe, at du må seie tydelig nei før du stempler henne som invaderende. Samtidig kjenner eg meg igjen i situasjonen og kan relatere til episoder der eg og føler meg overvelda og fanga av mennesker med andre grenser enn meg. Likevel er det vanskelig for den andre å vite at du eigentleg ikkje ønsker denne typen kontakt, har du til og med blir ståande og lytte etter at samboeren din har sagt at han har varm mat. Det kan tolkast som interesse viss du snur på det.

Det går an å seie nei, sjølv om den du snakker med er psykisk sjuk. Og det er ein god plass å starte. Eg har finne ut at dersom eg kjem med forklaringer, av typen «Kan ikkje gå tur fordi hunden min blablabla...» så åpner du for kontakt når situasjonen er annleis. Det er betre å bare seie «Nei, eg vil vere aleine nå». Då åpner du ikkje for diskusjon.

Det er lettare sagt enn gjort - eg trener på det same (og har nyleg svart «ikkje denne veka, men eg kjem tilbake til deg seinare» til ein person eg opplever som invaderende. Og så lenge eg er høflig og seier dei riktige tinga, kan ingen klandre den andre for at eg ikkje klarer å sette grenser).