[Syrinx]

Jeg velger å svare på 1. og 2. med en tekst jeg skrev på 90-tallet en gang, besvarelse på en skriveoppgave. (Tilgi den plutselige slutten, men jeg husker at teksten var så ærlig og spontan da jeg skrev den så jeg får meg ikke til å endre noe.)


DET REGNA ALDRI PÅ MORMOR

Det regna ikkje då eg var lita. Regnet var iallfall annleis då enn det er no. Vi snakkar ikkje om noko stort meteorologisk fenomen, ikkje er eg styggamal heller. Eller oppvaksa i Egypt. Nei, det heile har å gjere med eit menneske, Mormor.


Du lurer kanskje på kva Mormor har med regnet å gjere. Ho hadde ikkje makt til å stoppe det ho. Riktignok hadde Mormor vorte ganna over som ung, og var såleis litt magisk. Men magien hennar var annleis. Mormor fekk oss til å gløyme regnet. Det var ikkje snakk om å måtte sitje inne, sjølv om det stundom kunne vere kjekt å tre “knappeleringar” og byggje ullpleddhytte på kammerset. Mormor drog oss med ut på fisketur, for fisken bit jo som kjent best i regnvér. Vi gjekk skogsturar, regnet mot lauvet på trea fekk oss til å gløyme elvane som rann nedover nakken. Mormor fekk oss til å tenkje på at det må regn til for å halde liv i blomane ute óg.

Ein regnfull søndag skulle familien og nokre vener på biltur, utan Mormor. Eg vart heime. Denne søndagen vart den søndagen i livet mitt eg hugsar best. Det regna, men Mormor insisterte på at vi skulle grille. Ho var ikkje verre på det enn at ho, 75 år gamal, bygde eit noko improvisert lé, slik at vi fekk svartsvi pølsene våre. Vi likte dei best slik, begge to. Regnet, det merka vi ikkje.

Dei siste åra har eg måtta ty til regnjakke og paraply for å halde regnet unna. Og eg ventar stadig på betre vér.