[nokon]

Eg tenker at det er noko med forteljarmåten som bygg opp novella, på ein veldig god måte.

Dei første to avsnitta (til det som begynner med "Politikonstabelen som patruljerte...") er det som om forteljaren zoomer inn, frå dampskipskaia og inn til politimannen. Skuret blir beskrive ved ei skildring av taket, så det skaper ein slags nesten fotografisk effekt, der detaljen blir forstørra, ned til politimannen og vidare inn vinduet.

I samtalen med Karen får politikonstabelen vite meir om Karen, så det er som om det zoomer meir og meir inn.

Så "zoomer" teksten ut igjen frå individ til samfunnsnivå i siste avnsitt:

"Han gikk ut igjen, trakk døren til og gjorde kroken fast. Skyndte seg så på stasjonen for å melde tildragelsen.

Den første arbeidsdag etter julehelgen lot havnevesenet det gamle ferjemannshus rive ned og transportere bort. Det skulle ikke stå der og være tilholdssted for alskens løsgjengere."

Plutseleg er ikkje Karen eit individ lenger, men "alskens løsgjengere".


Eg tenker og at du er inne på noko når du seier at det er eit ovanfrå-og-ned-styrkeforhold. Det er på ein måte den visuelle innzoominga og med på å underbygge. Politimannen representerer ein autoritet og det er han som har synsvinkelen. Sjølv om han blir berørt av Karen, held han seg til dei reglane som samfunnet han representerer. Og forteljinga om Karen blir fortald gjennom den autoritetspersonen han er.

Eg veit ikkje om dette gir meining, men eg tenker det kan begrunne det du seier om styrkeforholdet.