Opprinnelig lagt inn av Alfa, her.
Eg har stor klokketru på ein kombinasjon av friheit under ansvar, og eit ope forhold mellom foreldre og barn. Det aller viktigaste for meg er at ungane mine skal ha tillit nok til å ringe meg om dei vert fulle, redde eller havnar i situasjonar dei ikkje taklar åleine.
Dette betyr sjølvsagt ikkje at dei ikkje skal ha reglar, men for strenge reglar trur eg vil føre til ei kjensle av at dei vert behandla urettferdig. Mine foreldre var akkurat passe strenge, det syntest eg då og det synes eg no. Dette førte, hos meg, til ei kjensle av tillit frå mine foreldre. Den tilliten ville eg gjerne at dei skulle halde fram med å ha til meg, og eg oppførte meg stort sett deretter.
Dei gongane det gjekk "gale" ringde eg mine foreldre. Eg visste at dei vart skuffa, men eg visste også at dei tok i mot meg med opne armar.
Svært viktig det du sier her. På den måten gir vi ungene våre selvtillit og de har retrettmuligheter hvis de ser det går galt avsted.
Samtidig så tror jeg at de unge er glad når vi setter grenser. Det er ikke alltid like lett for dem å sette grenser når venner presser på. Da er det godt å skylle på foreldrene istedet.... |